Τι πραγματικά συμβαίνει με τη βία ανηλίκων;
Μέσα σε λίγες ημέρες, τρία περιστατικά ανήλικης παραβατικής συμπεριφοράς ήρθαν στην επιφάνεια.
Όχι ως φήμες. Όχι ως «κάτι που λένε στα social».
Ως συλλήψεις, τραυματισμοί, προφυλακίσεις και δικογραφίες.
Κι όμως, ακόμα προσπαθούμε να τα δούμε ένα-ένα, λες και δεν έχουν μεταξύ τους καμία σχέση.
Στο Χαλάνδρι, δύο ανήλικοι συλλαμβάνονται μετά από επικίνδυνη οδήγηση. Το περιστατικό καταγράφεται σε βίντεο από τη στιγμή της σύλληψης. Στο όχημα εντοπίζεται κουζινομάχαιρο. Ο ένας από τους δύο είναι 16 ετών, γιος εν ενεργεία βουλευτή. Ακολουθεί δημόσια δήλωση: «ο νόμος ισχύει για όλους». Σωστό. Αλλά το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι αν εφαρμόστηκε ο νόμος μετά. Είναι πώς ένα παιδί φτάνει να κυκλοφορεί έτσι πριν.
Στην Κυψέλη, μέσα σε σχολικό χώρο, 16χρονη μαθήτρια μαχαιρώνει 14χρονη. Από μαρτυρίες συμμαθητών και στοιχεία της έρευνας προκύπτει ότι δεν πρόκειται για ξέσπασμα της στιγμής. Υπάρχει πρόσφατο παραβατικό παρελθόν, προηγούμενα επεισόδια σε άλλες περιοχές και εντοπισμός της ανήλικης με μαχαίρι λίγες εβδομάδες πριν. Είχε αλλάξει σχολείο λόγω συμπεριφοράς. Το πρόβλημα μετακινήθηκε. Δεν λύθηκε.
Στον Χολαργό, ένας 14χρονος δέχεται επίθεση με μαχαίρι έπειτα από συνάντηση που είχε κανονιστεί μέσω κοινωνικών δικτύων. Δεν μιλάμε για «ραντεβού» με την αθώα έννοια. Μιλάμε για συνάντηση που, σύμφωνα με τη δικογραφία, εξελίχθηκε σε καρτέρι. Οι δράστες, 15 και 19 ετών, προφυλακίζονται για απόπειρα ανθρωποκτονίας. Ο ένας είχε προηγουμένως παραδεχτεί την πράξη του σε βίντεο στο TikTok, για να αλλάξει αφήγηση αργότερα ενώπιον της ανακρίτριας.
Τρία περιστατικά. Διαφορετικές συνθήκες. Ίδια εικόνα.
Ανήλικοι που κυκλοφορούν με μαχαίρια.
Επαναλαμβανόμενη παραβατικότητα.
Κανονικοποίηση της βίας.
Και μια περίεργη άνεση να εξηγούνται όλα δημόσια — είτε στο σχολείο, είτε σε μια κάμερα κινητού.
Το πρόβλημα δεν είναι αν «φταίει η οικογένεια» ή «φταίει το σχολείο». Αυτή η συζήτηση γίνεται πάντα μετά. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει κανένα ενδιάμεσο φίλτρο που να σταματά την πορεία πριν φτάσει στο μαχαίρι.
Όταν παιδιά αλλάζουν σχολεία αντί να μπαίνουν σε ουσιαστική στήριξη.
Όταν προηγούμενα περιστατικά δεν οδηγούν σε παρέμβαση.
Όταν η πρώτη πραγματική αντίδραση έρχεται μόνο αφού κάποιος τραυματιστεί.
Και κάτι ακόμα, πιο άβολο:
Αυτή η γενιά δεν έμαθε απλώς να ζει online. Έμαθε να τσακώνεται, να απειλεί, να δικαιολογείται και να αφηγείται τη βία της μπροστά σε κάμερα, σαν να είναι μέρος της καθημερινότητας και όχι κόκκινη γραμμή.
Δεν μιλάμε για «χαμένα παιδιά».
Μιλάμε για ένα σύστημα που αντιδρά πάντα αργά και πάντα εκ των υστέρων.
Και όσο συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε αυτά τα περιστατικά σαν άσχετα μεταξύ τους, απλώς προετοιμάζουμε το επόμενο δελτίο ειδήσεων.
ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ ΤΩΡΑ.
Τα λέμε Στο Γραφείο.
-Νίκος