Η χώρα που λυγίζει με μια μπόρα!
Η κακοκαιρία Adel δεν ήταν «βιβλική καταστροφή». Δεν ήταν Daniel, δεν ήταν «φαινόμενο 50ετίας». Ήταν μια πολύ δυνατή μπόρα. Κι όμως, μέσα σε λίγες ώρες έδειξε κάτι που όλοι ξέρουμε αλλά κανείς δεν παραδέχεται: η Ελλάδα δεν αντέχει καν τη μεσαία βροχή.
Στην Αθήνα, είδαμε εικόνες που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Ο Κηφισός ανέβηκε επικίνδυνα, δρόμοι στο Μοσχάτο, τον Ρέντη και τη Νίκαια έγιναν ποτάμια — και το highlight της ημέρας;
Άνθρωποι να μεταφέρονται με… αγροτικό στη μέση του αστικού ιστού για να τους σώσουν από το νερό.
Ναι. Στο 2025, στο Μοσχάτο, δίπλα από την Πειραιώς, είδαμε το πιο απλό concept πολιτικής προστασίας: “Μπες πίσω στο αγροτικό, μην σε πάρει ο χείμαρρος.”
Εν τω μεταξύ, σχολεία σε περιοχές της Αττικής έκλεισαν προληπτικά — γιατί μια μπόρα είναι αρκετή για να μην θεωρείται δεδομένο ούτε ότι μπορούν τα παιδιά να πάνε σχολείο με ασφάλεια. Παιδιά στο σπίτι, δρόμοι κλειστοί, οδηγοί ακινητοποιημένοι, και μια πόλη που έκανε shutdown πριν καν μπει ο χειμώνας.
Αλλά μην έχουμε αυταπάτες: δεν ήταν μόνο η Αθήνα.
Στην Κόρινθο, δρόμοι χάθηκαν κάτω από το νερό.
Στην Πάτρα, κεντρικοί άξονες έγιναν χειμάρροι.
Στη Χαλκίδα, τα ορμητικά νερά έπνιξαν δρόμους και αυλές.
Στην Ηλεία, πλημμύρισαν καλλιέργειες.
Στο Άργος και στην Κρήτη, το ίδιο μοτίβο: νερό – πανικός – ζημιές.
Η χώρα αντιδρά πάντα με τον ίδιο τρόπο:
«Δεν το περιμέναμε».
«Ήταν έντονο φαινόμενο».
«Ενεργοποιήθηκε ο μηχανισμός».
Και μετά… αγροτικά στο Μοσχάτο.
Η Αττική όμως έχει τη δική της τραγική ιδιαιτερότητα. Πάνω από 4 εκατομμύρια άνθρωποι σε μια περιοχή φτιαγμένη για τους μισούς — με φρεάτια, δρόμους και υποδομές που έχουν χτιστεί για μια Αθήνα άλλης δεκαετίας. Μία ώρα βροχής αρκεί για να παραλύσει το σύστημα. Κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά.
Σε όλη την Ελλάδα, η κατάσταση ήταν ίδια. Από Πελοπόννησο μέχρι Κρήτη, είδαμε πόλεις που δεν μπορούν να διαχειριστούν τη βροχή — όχι «ακραία», απλά δυνατή. Ρέματα μπετωμένα για χρόνια. Φρεάτια που ανοίγουν μόνο όταν έχουν ήδη βουλώσει. Έργα που ανακοινώνονται πιο γρήγορα απ’ όσο γίνονται. Και πολίτες που μαθαίνουν να ζουν μεταξύ δύο ρυθμών:
καλοκαιρινή χαλαρότητα με ήλιο, πανικός και παράλυση όταν ανοίξουν οι ουρανοί.
Η αλήθεια είναι απλή: η χώρα δεν έχει αντιπλημμυρική προστασία. Έχει αντιπλημμυρική τύχη. Και όταν αυτή τελειώνει, βλέπουμε εικόνες που δεν θα έπρεπε να βλέπουμε — ούτε στο Μοσχάτο, ούτε στην Πάτρα, ούτε πουθενά.
Μέχρι να αποφασίσει κάποιος σοβαρά να ασχοληθεί με υποδομές, πρόληψη και σχεδιασμό, εμείς προσπαθούμε να επιβιώσουμε σε μια καθημερινότητα που μετατρέπεται σε πρόχειρη αυτοσχέδια λύση κάθε φορά που βρέχει.
ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ ΤΩΡΑ.
Τα λέμε Στο Γραφείο.
-Νίκος