Η e-food εν μέσω καταιγίδας έδινε bonus;
Την ώρα που η κακοκαιρία Byron έκανε δρόμους και λεωφόρους να εξαφανίζονται κάτω από το νερό, οι περισσότεροι προσπαθούσαν απλώς να φτάσουν σπίτι χωρίς να χρειαστούν βάρκα.
Και τότε, στα κινητά των διανομέων της efood έσκασε το μήνυμα:
«Οι αμοιβές 19:00–21:00 αυξάνονται κατά 70%.»
Όχι «σταματάμε».
Όχι «μπείτε μέσα, είναι επικίνδυνα».
70% bonus.
Η Πολιτική Προστασία εκείνη την ώρα έστελνε alert.
Το Μετρό είχε βλάβες λόγω πλημμυρών.
Σε όλη την Αττική είχαν ακινητοποιηθεί οχήματα.
Και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά… τα μηχανάκια έπρεπε να βγουν.
Το σωματείο των διανομέων ανέβασε το μήνυμα δημόσια, καταγγέλλοντας ότι ο manager δεν απαντούσε στο τηλέφωνο, ενώ άνθρωποι ήταν ήδη στον δρόμο μέσα στη νεροποντή.
Και αφού έγινε χαμός στα social media, ήρθε δεύτερο μήνυμα:
Από τις 22:30 μέχρι τη 01:00 σταματούν οι διανομές λόγω κακοκαιρίας.
Δηλαδή πρώτα στέλνουμε τον κόσμο έξω, μετά το παίρνουμε πίσω.
Το Υπουργείο Εργασίας;
Μία πρόταση: «ισχυρή σύσταση για τηλεργασία όπου είναι εφικτό».
Το αστείο (ή το τραγικό) είναι ότι δεν υπάρχει κανένα επίσημο πλαίσιο για το πότε πρέπει να σταματάνε οι διανομές σε ακραίο καιρό. Ούτε από το κράτος, ούτε από τις εταιρείες. Ο καθένας αποφασίζει μόνος του — και συνήθως αργά.
Όσο κι αν δεν μας αρέσει, πρέπει να το παραδεχτούμε:
Δεν γίνεται να απαιτούμε ασφάλεια για τους διανομείς…
και ταυτόχρονα να πατάμε «παραγγελία» όσο έξω γίνεται χαμός.
Αν δεν μπορείς να βγεις εσύ από το σπίτι, σημαίνει ότι κάποιος άλλος θα βγει αντί για σένα.
Με μηχανάκι.
Με μηδενική ορατότητα.
Σε δρόμους που ούτε αυτοκίνητο δεν πάει.
Δεν είναι ευθύνη μόνο της εταιρείας.
Είναι και δική μας επιλογή το πότε κάνουμε παραγγελία.
Και ναι, μια κοινωνία δεν λειτουργεί χωρίς προσωπική ευθύνη.
Ζούμε σε μια χώρα όπου μια δυνατή βροχή κάνει λεωφόρους μη διασχίσιμες, οι υποδομές λυγίζουν σε μισή ώρα, οι άνθρωποι φοβούνται να γυρίσουν σπίτι, αλλά η παράδοση φαγητού θεωρείται δεδομένη.
Δεν γίνεται να έχεις πόλη που δεν αντέχει την καταιγίδα και αγορά που λειτουργεί σαν να μην τρέχει τίποτα.
Το κράτος πρέπει να βάλει κανόνες. Οι εταιρείες πρέπει να τους εφαρμόζουν πριν καν χρειαστεί να ειπωθούν. Κι εμείς, ως πολίτες, πρέπει να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε τους διανομείς σαν αόρατους ήρωες που «κάπως θα τα καταφέρουν».
Αν δεν μπορείς να εγγυηθείς την ασφάλεια ενός εργαζομένου, δεν τον βγάζεις στον δρόμο. Και αν θες πραγματικά να αξίζουν οι ζωές αυτών των ανθρώπων, δεν πατάς και το κουμπί της παραγγελίας με το πρώτο μπουρίνι.
Αυτό είναι το μίνιμουμ.
ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ ΤΩΡΑ.
Τα λέμε Στο Γραφείο.
-Νίκος